Teen Titans cz 10

SUSAN

R

ano zostałem obudzony przez alarm. Czerwone światła świecące po całym pokoju i syrena wyjąca niemiłosiernie głośno. Wstałem natychmiast i założyłem strój Robina.

-Dick, co się dzieje?-spytała zaspana Kira.                        

-Zaraz się dowiem-powiedziałem i pobiegłem do pokoju wspólnego. Zastałem tam zaspanych Cyborga, Raven i Gwiazdkę. Po chwili usłyszałem donośne ziewanie dochodzące z kanapy-Bestia.

-Co się dzieje?-spytałem.

-Fałszywy alarm-powiedział Cyborg.

-Co?!-krzyknął Bestia.-To ja tu się budzę o trzeciej nad ranem, a tu się okazuje, że to fałszywy alarm?!-krzyczał na maxa wkurzony.

-Może komputer znowu nawalił?-spytała Raven.

-Jest nowy. Niemożliwe, żeby już się zepsuł-odpowiedział Cyborg.

-Więc jaki jest problem?-spytałem.

-Nie jestem pewien, ale sprawdź, co u twojej  siostry-powiedział Cyborg poważnie.

-Myślisz, że…-chciałem zapytać, ale przerwało mi pojawienie się Kiry w pokoju. Jedną ręką przecierała oko, w drugiej trzymała swoją maskotkę.

-Już nie zasnę-oznajmiła.

-My pewnie też-zauważyła Raven.

-Mów za siebie!-zaperzył się Bestia i poszedł do swojego pokoju.

-Przyjaciele, na co mielibyście ochotę zjeść na śniadanie?-spytała Gwiazdka ze swoim rozbrajającym uśmiechem.

-A zrobiłabyś mi płatki z mlekiem?-spytała Kira.

-Oczywiście!-zgodziła się energicznie.-A wy?-to już była zwrócone do nas.

-Jajka i bekon-powiedział Cyborg.

-Ja to samo-powiedziałem.

-Nie jestem głodna- powiedziała Raven i zaparzyła sobie ziołowej herbaty.

Gdy każdy zjadł (lub wypił) swoje śniadanie, zajęliśmy się swoimi sprawami: Raven czytała, Gwiazdka plotła Kirze warkocze, a ja i Cyborg graliśmy na padach. Nagle usłyszeliśmy  przeciągłe ziewnięcie. Czyli Bestia już wstał. Podszedł do lodówki i zaczął sobie robić tofu-gofry na śniadanie.

-Znowu wygrałem! BUJA!-krzyknął mi do ucha uradowany Cyborg. W tym samym czasie zadzwonił telefon. Kira odebrała.

-Halo?-spytała. W słuchawce zabrzmiała odpowiedź.

-Tak, jest. Dick, ktoś do ciebie-powiedziała. Podszedłem i wziąłem słuchawkę.

-Halo?-spytałem.

-Cześć, Dick. Miałam przyjechać wczoraj, ale coś mi wypadło więc przyjeżdżam dzisiaj. Mógłbyś otworzyć drzwi?-usłyszałem głos Susan.

-Już idę-powiedziałem i się rozłączyłem.

-Dokąd idziesz?-spytała Kira stając tuż obok.

-Otworzyć drzwi. Zaraz wracam-pogłaskałem ją po głowie.

Zbiegłem na dół i otworzyłem drzwi.

-Cześć-przywitała się Susan w stroju Batgirl.

-Cześć-powiedziałem.

-Weźmiesz moją walizkę?-spytała i nie czekając na odpowiedź podała mi bagaż.

-Zaprowadzę cię do pokoju-powiedziałem i poszedłem na górę.

Panowała dziwna, niezręczna cisza. Po raz pierwszy, odkąd jesteśmy sam-na-sam.

-Dlaczego nie odbierałeś telefonów?-spytała Susan na korytarzu.

-Podobno byłem w śpiączce-odpowiedziałem.

-Tygodniowej?-spytała podejrzliwie.

-Mam świadków-broniłem się.

-Dobra. Niech ci będzie. A dlaczego byłeś w śpiączce?-zapytała.

-Za chwilę się dowiesz-odpowiedziałem tajemniczo.

 Gdy szliśmy korytarzem z pokoju Susan do pokoju wspólnego, żartowaliśmy tak, jakbyśmy nie widzieli się nie pół roku, ale pół godziny. Zanosząc się śmiechem weszliśmy do pokoju wspólnego. Wszyscy na nas spojrzeli.

-Cześć-przywitała się Susan.

-Robinie, kim jest twoja przyjaciółka?-spytała Gwiazdka podlatując do mnie.

-To jest Batgirl, moja przyrodnia siostra-powiedziałem.

-Miło mi cię poznać. Jestem Gwiazdka- przedstawiła się Tamaranka.

-Raven-powiedziała i wróciła do lektury.

-A tamci?-spytała wskazując na Bestię i Cyborga grających na padach.

-Cyborg i Bestia-powiedziałem.-Gdzie Kira?-zwróciłem się do Gwiazdki.

- Gorzej się poczuła, więc zaprowadziłam ją do pokoju-odpowiedziała.

-Kim jest Kira?-spytała Batgirl.

-Zaraz ci powiem-zapewniłem ją i wyszedłem z salonu. Ruszyłem w stronę swojego pokoju, a za mną poszła Batgirl.

-Cześć, Kira-przywitałem siostrę.

-Cześć-powiedziała leżąc na łóżku. Była blada i nie tryskała tą samą energią, co rano.

-Coś się stało?-spytałem zmartwiony kucając przy łóżku.

-Źle się czuję…-powiedziała. Zdjąłem rękawiczkę i sprawdziłem, czy nie ma gorączki.

-Masz gorączkę-stwierdziłem.-Zaraz ci coś przyniosę, ale najpierw ci kogoś przedstawię-powiedziałem wstając.

-Kogo?-spytała.

-Moją przyrodnią siostrę-powiedziałem.-Podejdź-poprosiłem Batgirl.

-Jasne-powiedziała i klęknęła obok mnie.-Witaj. Jestem Batgirl, ale możesz mówić Susan-przedstawiła się.-A jak ty się nazywasz?-spytała.

-Kira-odpowiedziała.

-Ładnie-uśmiechnęła się.-Przynieś jej coś, a ja z nią posiedzę-powiedziała.

-Dobra-powiedziałem wychodząc. Poszedłem do skrzydła szpitalnego i wyjąłem Aspirynę i Witaminę C.

-Mam-powiedziałem, gdy wchodziłem do pokoju i podałem Susan lekarstwa. Kira usiadła na łóżku. Dałem jej kubek z herbatą.

-Weź to i połknij-poleciła Batgirl, a gdy Kira spełniła polecenie, podała jej drugą tabletkę.-Teraz spróbuj się przespać-pogłaskała ją po główce. Wstała i wyszła z pokoju. Stałem chwilę, a gdy chciałem wyjść, Kira zawołała:

-Dick, zostań-poprosiła zasypiając.

-Dobrze-szepnąłem i usiadłem przy niej na łóżku.

Po paru minutach usłyszałem pukanie do drzwi. Wstałem i podszedłem do nich.

-Już idziesz?-spytała Kira.

-Ktoś pukał-odpowiedziałem i otworzyłem drzwi.

-Witaj, Robinie…-powiedziała Gwiazdka.

-Coś się stało?-spytałem.

-Chciałam sprawdzić, co z Kirą-powiedziała.

-Oficjalnie-śpi, a nieoficjalnie-sprawdza, czy gdzieś nie pójdę-powiedziałem. Gwiazdka uśmiechnęła się.

-Chciałam spytać…Czy… Eee… Nieważne…-spuściła wzrok.

-Pozwól, że sam to ocenię-powiedziałem i uniosłem jej podbródek.

-Czy…Eee… Kiedy pójdziemy do Wesołego Miasteczka?-spytała. To na pewno nie było pytanie, które chciała mi  zadać.

-Jak Kira poczuje się lepiej-zapewniłem ją.

-Aha…-uciekła spojrzeniem w bok.

-O co naprawdę chciałaś mnie spytać?-spytałem poważnie.

-Ja… Czy… Nic już…-powiedziała.

-Gwiazdko…-chciałem ją zachęcić do mówienia.

-Naprawdę… Nie istotne- powiedziała nadal na mnie nie patrząc.

-Proszę, nie kłam… Przecież zawsze wiem, kiedy kłamiesz-powiedziałem.

-Bo ty teraz cały swój czas poświęcasz Kirze i nawet o mnie nie myślisz!-wyrzuciła z siebie. Byłem zdziwiony jej reakcją. Ona sama była chyba zaskoczona, że to powiedziała.

-Gwiazdko… Poświęcam czas Kirze, bo to moja siostra. Poza tym, przed wczoraj nawet nie wiedziałem, że ona istnieje. Chciałbym być jej starszym bratem-spojrzałem poważnie na Gwiazdkę. Ta wyraźnie posmutniała.

-Przepraszam… Nie pomyślałam…-powiedziała skruszona.

-Ja przepraszam, że nie poświęcałem ci czasu-powiedziałem.-Dobranoc.

-Tak… Dobranoc…-i odeszła w stronę swojego pokoju.

-Gwiazdko, poczekaj-zawołałem za nią.

-Tak?...-spytała odwracając się.

-Jeśli chcesz… Możemy… Eee… Możemy gdzieś razem wyjść…-powiedziałem rumieniąc się.

-Bardzo chętnie-powiedziała i promiennie się uśmiechnęła. Potem poleciała do swojego pokoju. Patrzyłem za nią chwilę, po czym odwróciłem się. O mało się nie przewróciłem, gdy zobaczyłem Susan za sobą.

-Nie skradaj się tak!-powiedziałem.

-Dobra. To twoja dziewczyna?-spytała rozbrajająco szczerze.

-Co?! Nie! Znaczy… Tak! Znaczy…-plątałem się.

-Ale podoba ci się?-spytała. To aż tak widać? Zaraz… Robin nie może sobie pozwolić na miłość… Ale Dick już może…

-Halo? Ziemia do Robina, Ziemia do Robina. Jest tam kto?-Susan machała mi ręką przed oczami.

-Abonent tymczasowo niedostępny-powiedziałem, na co uśmiechnęliśmy się.-Dobranoc.

-Dobranoc-powiedziała i poszliśmy do swoich pokoi.